چقدر این روزها با این شعر تکرار می شوم. واقعا چه زیبا گفت فروغ و چه راست گفت:

آن گاه                                                                 

خورشید سرد شد 

و برکت از زمین ها رفت

و سبزه ها به صحراها خشکیدند

و خاک مردگانش را زان پس به خود نپذیرفت

شب در تمام پنجره های پریده رنگ

مانند یک تصور مشکوک

پیوسته در تراکم و طغیان بود

و راه ها ادامه ی خود را

در تیرگی رها کردند.

دیگر کسی به عشق نیندیشید

دیگر کسی به فتح نیندیشید

و دیگر هیچ کس

 به هیچ چیز نیندیشید

.

.

.

خورشید مرده بود 

و هیچ کس نمی دانست

که نام آن کبوتر غمگین

که از قلبها گریخته

ایمان است.